Zastosowanie promieniowania UV jest coraz częściej traktowane jako środek kontroli służący do poprawy bezpieczeństwa niektórych środków spożywczych.

Zależnie od długości fali, w klasycznym układzie promieniowanie UV dzieli się na trzy podstawowe zakresy i określa jako promieniowanie UVA, UVB i UVC (tab. 1). W aspekcie bezpieczeństwa żywności największe znaczenie ma promieniowanie UVC, które – w zależności od zaabsorbowanej dawki promieniowania – niszczy bakterie, wirusy, a także drożdże, pleśnie i niektóre pierwotniaki i glony.

         Promieniowanie UV jest dość powszechnie stosowane w przetwórstwie żywności ze względu na fakt, iż nie powoduje nagrzewania pomieszczeń i środków spożywczych, a także nie wpływa na redukcję wilgoci oraz nie wywołuje niepożądanych zmian składników żywności. Jakkolwiek, w ostatnich 20 latach stwierdzono, że UV m.in. intensyfikuje przemiany oksydacyjne tłuszczów i wpływa destrukcyjnie na niektóre witaminy (zwłaszcza C), obniżając wartość odżywczą i jakość sensoryczną żywności. Ponadto, powstające pod wpływem UV wolne rodniki mogą prowadzić do innych niekorzystnych zmian. Mimo tych mankamentów, promieniowanie UV jest stosowane jako powierzchniowy czynnik dezynfekujący surowce i półprodukty spożywcze zarówno pochodzenia roślinnego, jak i zwierzęcego.

(Źródło: Bezpieczeństwo i Higiena Żywności Nr 5/2011 r.).