„Chleb prądnicki” jest kolejnym po „jabłkach łąckich”, polskim produktem zarejestrowanym przez Komisję Europejską jako Chronione Oznaczenie Geograficzne. Wyróżnia się rozmiarem, grubą skórką oraz długotrwałą świeżością. Na co dzień wypiekany jest w bochnach o wadze 4,5 kg, a dla celów okazjonalnych piecze się bochny o wadze 14 kg. Każdy bochenek chleba ma nieco inny kształt i skórkę w kolorze brązowym do ciemnobrązowego, pokrytą cienką warstwą otrąb żytnich. Przechowywany w normalnych warunkach zachowuje świeżość przez siedem dni.

Nazwa „chleba prądnickiego” wywodzi się od nazwy wiosek nad strumieniem Prądnik – najważniejsze z nich to Prądnik Czerwony i Biały, w których istniały liczne młyny. Od 1910 r. wioski te znajdują się w granicach administracyjnych Krakowa. Pierwsze wzmianki o piekarzach z Prądnika pochodzą już z XIV w. Mieszkańcy Prądnika Czerwonego słynęli przede wszystkim z wypieku ogromnych „chlebów prądnickich”. Najstarsze informacje o „chlebie prądnickim” pochodzą z 1421 roku, kiedy to biskup krakowski Albert nadał swojemu kucharzowi Świętosławowi Skowronkowi dwa źrebia (miara powierzchni ziemi) leżące w Prądniku. Mieszkańcy owych dwóch źrebiów zostali zobowiązani do pieczenia chleba na stół biskupi.

O renomie jaką „chleb prądnicki” cieszy się wśród dzisiejszych konsumentów świadczy to, że jest on prezentowany podczas rozmaitych konkursów, targów międzynarodowych oraz akcji promocyjnych Krakowa.

Obecnie już 24 polskie produkty zostały wpisane do unijnych rejestrów.

Źródło: MRiRW