„Kiełbasa lisiecka” jest kolejnym, po „susce sechlońskiej”, polskim produktem zarejestrowanym przez Komisję Europejską jako Chronione Oznaczenie Geograficzne.

Cechą charakterystyczną „kiełbasy lisieckiej” jest to, że przy jej wytwarzaniu 85% mięsa pozyskiwane jest z szynki. Producenci sami prowadzą dodatkową klasyfikację poubojową mięsa, dzięki której określają przydatność elementów tuszy do produkcji. Ponadto większość mięsa zawartego w „kiełbasie lisieckiej” jest grubo krojona (kostki o boku 3-5 cm), dlatego też na przekroju poprzecznym wyraźnie widoczne są kawałki mięsa otoczone bardziej rozdrobnionym farszem.

W smaku „kiełbasy lisieckiej” dominuje doprawione mięso wieprzowe, z delikatnie wyczuwalnym smakiem pieprzu, aromatem czosnku oraz zaznaczoną obecnością soli. Podczas procesu wędzenia „kiełbasy lisieckiej”, który odbywa się w tradycyjnych komorach wędzarniczych, źródłem dymu i ciepła jest spalanie drewna z drzew liściastych – olcha i buk lub owocowych. Dzięki temu „kiełbasa lisiecka” posiada bardzo charakterystyczny zapach i smak.

Tradycja wytwarzania „kiełbasy lisieckiej” sięga lat 30. XX w. Produkt ten wywodzi się z „kiełbas krajanych”, z których słyną krakowskie zakłady wędliniarskie. Wyodrębnienie się „kiełbasy lisieckiej” wynikało z unikalnej receptury jej przygotowywania, stosowanej przez masarzy z okolic Liszek i Czernichowa. To właśnie receptura, utrzymywana niegdyś w tajemnicy, stanowiła o walorach smakowych i jakości „kiełbasy lisieckiej”. Krytycy kulinarni w przewodniku po gastronomii krakowskiej, wydanym w 1966 roku, doceniają renomę „kiełbasy lisieckiej” i opisują ją jako charakterystyczną ze względu na skład oraz recepturę, gdyż wypełniona jest dużymi, delikatnymi kawałkami mięsa, a receptura jej przygotowywania nadaje jej swoisty smak.

(Źródło: MRiRW)