Ma słodkość  600 razy większą niż cukier i nie jest kaloryczna.
Sukraloza została odkryta w 1976 roku przez naukowców z Uniwersytetu Londyńskiego na zlecenie brytyjskich cukierników. Od tego czasu sukraloza została zarejestrowana w Unii Europejskiej oraz w ponad 50 krajach, m.in. w Kanadzie, Australii, Japonii, Chinach i Rosji.
Sukraloza jest składnikiem słodzików stołowych oraz różnych produktów spożywczych, takich jak przetworzone owoce, napoje, guma do żucia, pieczywo, nabiał, lody, desery i sosy sałatkowe.
Sukraloza jest pochodną sacharozy, w której trzy grupy hydroksylowe (OH) zostały podstawione atomami chloru. Jest stosowana jako słodzik nie dostarczający do organizmu kalorii, gdyż nie jest przezeń metabolizowana.

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) sukralozy zostało ustanowione na poziomie do 15 mg / kg masy ciała dziennie.

Sukraloza ma słodki smak, który przypomina cukier. Dobrze rozpuszcza się w wodzie i ma długi okres trwałości. Po połączeniu z innymi środkami słodzącymi, jej słodycz zwiększa się wykładniczo (efekt synergiczny), ograniczając w ten sposób wymaganą ilość substancji słodzącej. Sukraloza jest odporna na wysokie temperatury i może być stosowana do gotowania i pieczenia.